Ivo Diepemaat
Crazy Korea
maart 4, 2020
Zuid-Korea it is! Na twee weken genoten te hebben van het veelzijdige Taiwan, was het nu de beurt aan Zuid-Korea. Een land dat mij op verschillende vlakken heeft verbaasd, verbluft en verrast. Fantastische en minder leuke dingen kwamen op mijn pad. Een nieuw blog over een zeer bijzondere cultuur, onverwacht mooie natuur en Corona-struggles.
Direct alle foto’s zien? Klik dan hier!
Metropool Seoul
Overweldigend. Dat was het eerste gevoel dat ik had toen ik landde in Seoul. De stad is in alles enorm. Alleen de metro binnenstappen (inclusief 25 kilo bagage) was al een groot avontuur. De enorme hoeveelheid mensen, de omvang van het metro-netwerk, de massale en gestroomlijnde manier van verplaatsing… Ik had maar vijf minuutjes in de metro nodig om te beseffen dat ik in één van de grootste steden ter wereld was beland.
De eerste paar dagen deed ik eigenlijk niets anders dan rondlopen, om telkens weer op een ander mooi, vreemd of geinig fenomeen te stuiten. Van K-Pop straatoptredens tot waanzinnige paleizen en van excellent streetfood tot elke (maar echt elke!) Koreaanse tiener die hetzelfde model jas droeg. In mijn hostel in Seoul had ik het grote geluk dat ik Fabian trof. Een Duitste jongen die een jaar gestudeerd heeft in Seoul en de Koreaanse taal machtig was, iets dat erg handig is in een land waar vrijwel niemand Engels spreekt. Hij kon mij rondleiden door de megastad en mij alles vertellen over de Zuid-Koreanen en hun standaarden en gebruiken. En dat zijn nogal wat bijzondere, zo bleek.
The Korean way of life
Zo schijnt in Zuid-Korea het aanspreken van iemand bij zijn voornaam (zonder toestemming) not done en blijkt bijna 50% van de mensen Park, Lee of Kim van de achternaam te heten. Ook in de culinaire wereld zijn er een aantal opvallende manieren. Je dient tijdens het nuttigen van alcohol met een ouder persoon bijvoorbeeld altijd naar rechts te kijken als je een slokje neemt en je mag pas beginnen met eten als de oudste persoon is begonnen.
Eigenlijk staat dit grote respects-besef haaks op een ander fenomeen, namelijk dat echt 80 procent van de mensen tijdens het eten in restaurants op de mobiel zit. Koppels zitten gewoon te gamen op hun mobiel terwijl ze met elkaar een drankje doen. Echt heel bijzonder om te aanschouwen. Tot slotte nog even het alcoholgebruik. Fabian vertelde mij namelijk al dat het alcoholgebruik groot was. Na wat research te hebben gedaan kwam ik tot de conclusie dat dat een behoorlijk understatement is. Het alcoholgebruik in Zuid-Korea is namelijk twee keer hoger dan in Rusland(!!!) of all places.
Misschien is hier ook wel een reden voor. Het leven schijnt hier namelijk niet zo eenvoudig te zijn. De druk om te doen wat iedereen van je verwacht is enorm. Vooral vanuit de familie en vanuit werk. Bijna alle kinderen krijgen vanaf jongs af aan extra bijlessen, waardoor ze van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat met de neus in de boeken zitten. Zo erg zelfs, dat de overheid heeft verboden na tien uur s’avonds te studeren. Geen idee hoe ze dat controleren, maar toch.
Deze attitude zet zich ook door op de werkvloer. Zo gaan veel werknemers pas weg van hun werk als de baas het kantoor verlaat, ondanks dat ze misschien al 3 uur klaar zijn en het 9 uur ‘s avonds is. Als de baas voorstelt om wat te gaan drinken dan bestaat er ook geen enkele mogelijkheid om nee te zeggen. Ook liegen om de baas tevreden te houden is een heel normaal iets. Alles voor het aanzien, want aanzien is alles in de Koreaanse cultuur. En dat brengt enorme druk met zich mee. Niet voor niets dat het aantal zelfmoorden in Zuid-Korea enorm is. Elke 40 minuten pleegt er een Zuid-Koreaan zelfmoord.
Daar komt nog eens bij dat een redelijk groot gedeelte van de oudere mensen in Zuid-Korea grote problemen heeft om financieel rond te komen. De economie is enorm verbeterd, waar hogere prijzen inherent aan zijn. Iets wat lastig op te vangen is voor mensen die slechtst beperkt hebben geprofiteerd van de gestegen lonen. De mensen in de jongere leeftijdsklasse werken de klok rond om een klein appartementen in Seoul te kunnen bekostigen, waardoor zij vaak niet in staat zijn hun ouders een goed onderdak te bieden. Dat schijnt een bizar fenomeen te veroorzaken; ouderen-prostitutie. Er zijn in Seoul meerdere parken waar 80-jarigen hun diensten aanbieden (zelf niet ervaren, to be sure..).
K-Pop mania
Goed, terug naar leuke dingen uit Zuid-Korea. Zoals ik al zei slenterende ik de eerste dagen vooral rond in de miljoenenstad. Er was zoveel te zien. Maar daar sprong voor mij wel één hoogtepunt uit; K-pop! Tuurlijk wist ik al dat mensen hier gek waren van dit genre, maar ik was echt verbaast over de manier waarop dit geuit werd. Musea, standbeelden, straatoptredens; alles kwam langs. Vooral de optredens waren een feest. Midden op straat traden Koreanen met groene, roze en blauwe kapsels op voor hordes met gillende tienermeisjes. Uiteraard allemaal met de mobiel in de hand…
Na vijf dagen Seoul besloot ik verder te gaan naar Sokcho, de plaats waar Seoraksan National Park gevestigd was. Op basis van de nationale parken die ik in Taiwan reeds bezocht had, waren de verwachten groot. En die waren volledig terecht. Het park was geweldig! De hikes bleken niet helemaal zonder risico en loodzwaar, maar het fenomenale uitzicht bovenop was elke stap dubbel en dwars waard. Bovendien had ik enorm geluk met het weer. Twee dagen volop zon, terwijl een kamergenoot mij de volgende dag foto’s stuurde van totaal besneeuwde en onbegaanbare paden. En dat is misschien ook niet zo gek, want jezus wat kan het koud zijn hier. En dan staat Nepal nog te wachten…
Het Corona-journaal
Na een paar heerlijke dagen in Sokcho trok ik verder richting havenstad Busan, een havenstad in het zuidoosten van het land. De busrit naar Busan bracht mij onder andere langs Daegu, het broeinest van de Corona-gevallen in Zuid-Korea. En dat heb ik geweten ook; ik werd werkelijk bestookt met allerlei Koreaanse noodmeldingen op de telefoon. Dit bleek een systeem van de overheid om aan te geven dat in de omgeving waarin jij je bevind, iemand woont of heeft gereisd die besmet is met het Corona-virus. De telefoon ging zo vaak, dat ik een half uur deed over één liedje van Bizzey. Alle berichten voedde de vraag bij mij of ik wel verder moest reizen in het zuiden, of misschien zelfs in heel Zuid-Korea. Daarover later meer.
Aan alles merk je dat de paniek steeds groter wordt. Zonder mondkapje kom je niet meer binnen op drukke plekken, die sowieso grotendeels verlaten of gesloten zijn. Om erger te voorkomen rijden er ook overal auto’s rond met warmtecamera’s op het dak om mensen op straat te kunnen testen op hun temperatuur. Er zijn zelfs drive-inn testpunten. En je wordt overal, maar dan ook echt overal, in het openbaar gewaarschuwd voor het virus. Shit hit the fan. Niet zo gek ook aangezien het aantal besmettingen in de periode dat ik hier ben is gestegen van 50 naar 5000.
Ook voor mij persoonlijk is het heel vervelend. Sinds midden vorige week zijn namelijk bijna alle mogelijke bezichtigingen gesloten tot nader order. Dit resulteerde in Busan in vijf van de zeven dingen die ik niet kon bezoeken. Ook de geplande tour vanuit Seoul voor de grensregio met Noord-Korea ging niet door. Dit gold tevens voor een wedstrijd uit de Aziatische Champions League die ik graag wilde bezoeken. Verder merk je ook aan het aantal toeristen dat deze regio hard wordt getroffen. Die zijn er namelijk simpelweg bijna niet. Het is er heel gezellig met de weinige mensen die er wel zijn hoor, maar het geeft toch wel hele surrealistische beelden dat je bijna alleen rondloopt bij de grootste toeristische attracties van het land (als ze nog open zijn).
En toch besloot ik te blijven in Zuid-Korea. De volgende bestemming is namelijk Japan, een land dat ook redelijk getroffen wordt. Een eerdere verplaatsing was dus redelijk overbodig in mijn ogen, het zou niet veel minder problematisch worden. Daarnaast zit ik met het probleem dat Nederland in tegenstelling tot Amerika geen volledig negatief reisadvies geeft, waardoor tickets dus niet vergoed worden. Hetgeen wat ik dus maar zo goed mogelijk probeer te doen is het beschermen van mijzelf. Continue een mondkapje voor en zo vaak mogelijk handen wassen. En misschien is het een beetje naïef, maar ik denk echt dat met zulke maatregelen de kans dat een gezond jong persoon het virus oploopt behoorlijk klein is. Laat staan dat het vergaande gevolgen heeft. Zelfs in een broeinest als Zuid-Korea.
Het dak van Zuid-Korea
Door de vele sluitingen, besloot ik iets eerder door te reizen naar mijn volgende bestemming; Jeju. Een eiland in het zuiden van Zuid-Korea dat ontzettend populair is bij de Koreanen zelf. In de eerste twee dagen kon ik helaas nog niet ontdekken waarom dat het geval was. Het regende namelijk non-stop. De dagen erna vergoedden echter alles. Ik besloot de resterende tijd in Jeju namelijk een tweetal vulkanen te gaan beklimmen. Een schot in de roos zo bleek.
Vooral de klim op de Hallasan was betoverend. Deze hoogste berg van Zuid-Korea bracht je elke twee kilometer in een totaal ander schouwspel. De zon die ’s ochtends doorkwam en daarmee de wit besneeuwde bomen boven de bergwanden vol varens oplichtte was werkelijk magisch. Acht uur duurde de klim, die twintig kilometer sjouwwerk vergde. Maar mijn god, wat was het het waard. Op het dak van Zuid-Korea neerkijkend op de wolken en uitgestrekte landschappen. Ja, dit was de zoveelste bevestiging waarom ik deze reis ben gaan maken!
Al snel drong echter de werkelijkheid binnen; shit, ik moet nog naar beneden. Zonder stokken of spikes onder de schoenen. Iets waar elke voorbereidende Zuid-Koreaan natuurlijk wel op was gekomen. Mijn vreselijke evenwicht gecombineerd met mijn redelijke hoogtevrees en de gladde schoenen, het was werkelijk doodeng. Gelukkig werd ik fysiek en mentaal bijgestaan door andere bergbeklimmers. Glibberend naar beneden bleef de teller uiteindelijk staan bij zes valpartijen en één kleine wond. Het was een wonder, maar evengoed een wijze les; volgende keer toch maar iets beter inlezen.
De laatste paar dagen in Zuid-Korea sloot ik weer af in Seoul. Waar ik er achter kwam dat ze ook in Zuid-Korea mijn ID-kaart willen zien als ik een biertje bestel. En uiteindelijk zelfs het biertje niet meegeven omdat ik geen Koreaanse-ID kan tonen… Een goed moment dus om een punt achter Zuid-Korea te zetten en verder te reizen naar Japan!
1 comment
Comment by Paul
Paul maart 4, 2020 at 9:43 am
Goede reis en pas op met de sake in Japan:)