Prachtig Taiwan

De afgelopen twee weken zijn werkelijk voorbijgevlogen! Een gekke gedachte dat ik alweer een maand op pad ben. Maar ik beleef echt een geweldige tijd hier! De laatste weken stonden vooral in het teken van afscheid en een nieuwe begin, maar ook in het teken van rondreizen op heerlijk eilanden, hysterische steden, nieuwe mensen ontmoeten en veel avonturen en indrukken opdoen.

Direct alle foto’s bekijken? Klik dan hier!

Siquijor-vibes

Op naar Siquijor! Een eiland in de Filipijnen dat bekendstaat om haar voodoo-praktijken, maar ook een eiland dat (ja daar gaan we weer) zich kenmerkt door prachtige stranden. En dat bleek! Bij elk strand denk je, het kan bijna niet mooier. Om er vervolgens 5 minuten later achter te komen dat dat slechts een illusie was. 

We werden sowieso een beetje verliefd op Siquijor. Het eiland had alles in zich. Iets wat vooral bevestigd werd tijdens onze scootertocht. De trip bracht ons langs de rijstvelden naar de watervallen in het binnenland. Het beeld van het helderblauwe water, contrasterend met de groene omgeving en de kletterende watervallen was echt geweldig. 

Toch ging niet alles zoals gepland. Want aan het einde van de tocht volgde een situatie waar ik in al mijn reizen voor heb gehuiverd. Nietsvermoedend bestelden we twee ijsjes op een verder behoorlijk afgelegen strand. Na een aantal happen schrok ik mij dood; ik proef noten. Direct liep ik terug naar de ijscoman. Hij knikte vrolijk toen ik vroeg of er noten in het ijs zaten en antwoordde aanvullend; er zitten pinda’s in. 

Ze doen pinda’s in ijs, hoe dan?!?! We schrokken ons natuurlijk helemaal laveloos. Met de epipen in de hand, op een totaal afgelegen plek, op een totaal afgelegen eiland. We hadden werkelijk geen idee wat te doen. Al vrij snel volgden de symptomen van allergie; jeuk en behoorlijk benauwd. Het moet een soort Pavlov-reactie in combinatie met stress zijn geweest. Want wachtende op wat er verder voor een onheil zou komen, gebeurde er eigenlijk helemaal niets. Heel erg vreemd, een beetje een anti-climax voor jullie lezers, maar o zo opgelucht! 

De dagen erna waren vooral gericht op het terugreizen naar Manilla, waar we onze laatste dag samen zouden doorbrengen. We zochten er de dag voor het vertrek nog naar hoogtepunten, maar verder dan een paar leuke kerken kwamen we eigenlijk niet. Een teleurstelling. Op zaterdag was het afscheid daar. Toch wel een heel gek idee om elkaar zo lang niet te zien. Daarnaast voelde het voor mij toch ook wel heel spannend om nu toch echt definitief alleen verder te gaan reizen. Een beetje een vreemde dag dus. Maar gelukkig was het spannende gevoel redelijk snel weer weg toen ik mijn eerste stappen in Taiwan zette. 

Divers en bruisend Taipei 

Het contrast tussen Manilla en Taipei (stad waar ik landde, tevens hoofdstad van Taiwan) kon bijna niet groter. Manilla was extreem chaotisch en drukkend warm. Taipei was georganiseerd, netjes en vooral erg koel. Een verschil van bijna 20 graden. Toch had dat geen negatieve invloed op mijn beeld van de stad. Taipei kwam bruisend, maar tegelijkertijd rustgevend over. Op elke plek in de stad tref je weer een totaal andere vibe. Van zingende, dansende en sportende mensen in de gigantische stadsparken tot de chaotische maar gezellige avondmarktjes. Geweldig om doorheen te lopen! 

Ik verbleef een aantal dagen in Taipei, waar ik overnachte in een capsule. Dit concept komt vaker voor in deze hoek van Azië en is niet bepaald geschikt voor mensen met claustrofobie. Een hele ervaring! Tijdens mijn tijd in Taipei bezocht ik onder andere de 101-tower. Een joekel van een toren die een tijdlang zelfs de langste van de wereld is geweest. Een bezoekje aan de bovenste verdieping was duur, maar was het absoluut waard. Het Panorama overzicht van Taipei, met in de achtergrond de groene bergen rondom de stad, was echt geweldig. De hoogtevrees-gevoelens waren dat iets minder. 

De rest van de tijd bracht ik vooral door met het bezoeken van tempels en het hiken op bergen rondom de stad. Ook een bezoekje aan één van de grootste foodmarkten stond op de planning, maar dat viel behoorlijk tegen. Er was bijna niemand te bekennen. Toen ik aan de praat kwam met een Nederlander die al een tijdje in Taiwan woonde, werd mij duidelijk waarom. Het schijnt dat het park vooral door ouderen bezocht werd en dat de angst bij hen voor het Corona virus er goed in zat. 

Die angst is overigens op bijna alle plekken te merken. Op elke grote publieke plek word je gecontroleerd op je temperatuur. Daarnaast werd ik behoorlijk aan de tand gevoeld over mijn periode (een tussenstop van twee uur) in Hong Kong toen ik op het vliegtuig wilde stappen. Ook is er een reeds geboekte vlucht van mij geannuleerd. Dit grapje kost mij bijna 200 euro extra; https://tikkie.me/pay/bl1qsmhe91a85nmvj5cu. 

Wow-factor in Hualien

Na 3 dagen liet ik Taipei achter mij en trok ik door richting Hualien. Vanuit daar zou ik twee dagen het nationale park ‘Taroko Gorge’ gaan bezoeken. En dit werd onvergetelijk! De eerste dag deed ik lopend, om zoveel mogelijk hiking-trails te kunnen doen. De tweede dag besloot ik een scooter te huren om het hele park te kunnen zien. Ik kan hierbij wel gaan uitleggen hoe mooi het allemaal wel niet was, maar ik denk dat dat de foto’s veel meer zeggen. Check it out!

In het park, en ook de dagen erna, werd mij overigens nog eens extra duidelijk hoe vriendelijk de Taiwanezen zijn. In het park kwam ik aan de praat met een oudere vrouw. Na een tijdje te hebben gekletst over van alles en nog wat, drukte ze mij prompt een aantal gelukskoeken in de hand (het geluk dat overigens goed van pas kwam in de kletsnatte scooterrit die volgde – stoplichten missen is ook in Taiwan niet handig). Van een Fransman die ik ontmoette, hoorde ik zelfs dat hij door een gezin werd uitgenodigd om te komen eten bij hen. 

Ook een aantal dagen erna trof ik het weer qua liefdadigheid. Op de stoep was ik mijn tas aan het rommelen, toen uit het niets de deuren van een huis openschoven en een volstrekt willekeurig man mij met een grote glimlach een gratis sinaasappel aanbood. Kortom; niet alleen het land is prachtig, ook de mensen zijn dat! 

Perfecte plaatjes en hakenkruizen in Kenting 

Vanuit Hualien ging ik verder naar het meest zuidelijke punt van Taiwan. Daar lag Kenting National Park. Dit park was totaal verschillend t.o.v. het park in Hualien, maar had één overeenkomst; het was er ontzettend mooi (ik weet het, het wordt eentonig). Ik spotte er apen in het wild en stuurde er met de scooter over bijna uitgestorven wegen langs prachtige diepe rotskloven die achter de stranden opdoemden. De combinatie met de groene omgeving en het geweldige weer maakten het uitzicht simpelweg spectaculair. 

Des te gekker dat ik echt weinig andere reizigers tegenkwam, behalve de mensen die je in het hostel ontmoet (aan die laatste groep heb ik dan wel weer gidsen voor in Zuid-Korea en Vietnam overgehouden). In mijn ogen is Taiwan namelijk echt een perfect vakantieland. Het heeft bijna alles. Het weer is er vaak goed, de natuur is prachtig divers, de afstanden zijn goed bereisbaar en de mensen zijn ontzettend aardig en behulpzaam. 

Navraag bij Taiwanezen leerde mij dat er wel een aantal redenen zijn waarom er zo weinig reizigers zijn. Zo schijnt het land in het verleden behoorlijke barrières op te hebben gelegd  als het aankwam op simpele toeristische reizen. Dit is nog niet zo lang geleden resoluut veranderd. 

Ook het Corona-virus en de prijzen in Taiwan zullen een reden zijn voor terughoudendheid. Het leven is hier namelijk zeker niet goedkoop. Sterker nog, voor mij is het echt een uitdaging om hier binnen mijn budget te blijven. Ik probeer elke nacht onder de tien euro te blijven qua slaapplek en ik ontbijt/lunch standaard in de 7/11 (supermarkt). Het avondeten probeer ik zoveel mogelijk op de avondmarkten te scoren. Uiteraard met de vertaalapp in de aanslag (我對堅果過敏，裡面有堅果嗎?)

Even terug naar Kenting. Daar viel mij nog iets heel vreemds op. Overal doken daar hakenkruizen op. Op teksten boven winkeltjes, op folders en vooral rondom de prachtige tempels. Heeft Adolf zijn invloed hier uitgeoefend? Nee, het blijkt ordinaire diefstal van de nazi’s te zijn geweest. De swastika staat in veel Aziatische landen al eeuwen voor geluk en levenskracht. Exact hetgeen waar de nazi’s naar streefden natuurlijk. Het geeft in ieder geval wel een heel surrealistisch beeld.

Op naar Zuid-Korea

Vanuit Kenting ben ik doorgereisd naar de culturele studentenstad Tainan. Daar stuitte ik voor de eerste keer in Taiwan op een kleine teleurstelling. Waar de verhalen op internet lyrisch waren, vond ik dit eigenlijk allemaal wel meevallen. Het was niet slecht hoor, maar het was ook bij lange na geen Taipei in ieder geval. Daarom besloot ik redelijk snel weer door te reizen naar Taipei, waarvandaan ik woensdag naar Zuid-Korea zal vliegen. En daar heb ik toch een zin in! Het zal ongetwijfeld weer een geweldig avontuur worden!

Bekijk alle foto’s.